پس از پایان راهپیمایی22 بهمن سوار مترو شدیم تا برگردیم. کوچولوی مابهانه گرفته بود. کلافه بودم حسابی .جا برای نشستن نبود. زنی که در ایستگاه های قبل سوار شده ونشسته بود با طعنه گفت:آزادی بودید؟
-بله
 لبانش را جمع کرد وگفت:چه خبر بود؟

-سلامتی,همه سلام رساندند!

 در حالی که سعی می کرد آرام باشدگفت:در راه پیمایی شرکت کردی؟

-بله...

-شلوغ بود؟

-بله,( اشاره به مترو کردم )می بینید که همه آنجا بودند...

 –داری برمی گردی؟  
 -بله ...

با طعنه ومسخره گفت:خسته نباشی

گفتم:لازم نیست شما تشکر کنید!

انگار انتظار حرف دیگری را داشت .گفت: خسته شدی تشکر کردم ,مگر من هموطن تو نیستم .

گفتم: کسی که وظیفه اش را انجام میدهد,تشکر لازم ندارد...

باغیظ وغضب نگاه عاقل اندر سفیه به من کرد .رویش را برگرداند وپس از لحظه ای بلند شد ورفت.

یاد ایام انقلاب افتادم .ما به هیچ عنوان اجازه نداشتیم حتی کلمه ای مخالفت ابراز کنیم. رساله امام در منزل ما جلد نداشت ودرپشت کتابهای دیگر پنهان بود.مجلات مکتب اسلام از قم برای ما می رسید اما پس از خواندن پنهان می شد.جرات داشتی به همین راحتی مردمی را که درمراسمی مثل 6 بهمن شرکت می کردند به مسخره بگیری. آنوقت جایت نا کجاآباد بود.یک دفتر شعار داشتم که بعضی شعارهارا درآن نوشته بودم .وقتی پدرم فهمید آنقدر عصبانی شد که اگر وساطت خواهر بزرگم نبود کتک حسابی خورده بودم.

 اما از همان روز اول پیروزی شاهد هستیم آنها که عقاید انقلاب را قبول ندارند با مسخره کردن بیش از بحث واستدلال دررابطه با تضعیف روحیه وجا انداختن عقیده خود تلاش می کنند .

می گوییم جوانها یادشان نیست این خانم که سن مادر مرا داشت,چرا ؟

یاد صحبت های آقای نیری ,رییس کمیته امداد امام(ره)افتادم که گفته بود :این خاطراتی را که تلویزیون نشان میدهد, شوخی است.جدی نگیرید! در روز 17 شهریورمن با آن اضطرابی که داشتم چون دخترانم در معرکه بودندروی جنازه ها راه می رفتیم .صحنه به قدری فجیع بود که پس از گذشت 28 سال از آن روزها هنوز وقتی از میدان شهدا رد میشوم حالم دگرگون می شود !...