تا یاد چین زلف تو شد پای بست ما

رفت اختیار عقل وسلامت زدست ما

رخسار خود درآینه دید وبه خنده گفت

بس فتنه ها که خیزد از این چشم مست ما

 از صرف نیستی چوکسی راخبر نشد

عشقت چگونه کرد حکایت زهست ما

برخاستیم از سر کویش ،غبارسان

تادل نگیردش زغبار نشست ما

غمگین مشو گر از ستمش دل شکسته ای

کارزد به صدهزار درم،این شکست ما

از دشمنان ملامت واز دوستان جفا

هوای ساحت چین باد صبحدم دارد

مگر گذار بر آن زلف خم به خم دارد

بکش بساط به صحرا که باد نوروزی

 حدیث های خوش از روضه ارم دارد

به روزگارهمین شادیم بس است که دل

کس نبرد از آب هرگز پی به آتش این عجب

شددلیل آتش دل مرمرا چشم پرآب

کبک رفتاری ز مژگانی چوچنگ شاهباز

روزگارم تیره تر کردست از پر غراب

دل گرفت از مدرسه یاران کجا کوی حبیب